Κοινωνία

γράφει ο Χρήστος Ραβάνης 

Υπεύθυνος Σπουδών του Φροντηστηρίου ''Συνοχή''

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ… ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΟΥΣ.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι: «Τελικά, τι είναι το πιο δύσκολο πράγμα όταν δουλεύεις με παιδιά»; Να νιώθεις ότι η προσπάθεια να βοηθήσεις την πρόοδο τους είναι μια δυσχερής και σε κάποιες περιπτώσεις μέχρι και αδύνατη προοπτική; Να νιώθεις έντονη δυσθυμία όταν δεν μπορείς να τους κάνεις να ηρεμήσουν και να συνεχίσεις το μάθημα; Να απογοητεύεσαι  κάθε φορά που οι ατελείωτες συζητήσεις ματαιώνονται  και οι υποσχέσεις τους αθετούνται; Να θυμώνεις με την συστηματική αναβλητικότητα ή με την επαναλαμβανόμενη χωρίς λόγο απουσία;   Να  νιώθεις σαν  τύραννος  για τα παιδιά που δεν θέλουν να κάνουν, αλλά αναγκάζονται να συμμορφωθούν  με  όσα τους λες; Να απογοητεύεσαι κάθε φορά που αποτυγχάνει η προσπάθεια σου να προσεγγίσεις συναισθηματικά κάποιο μαθητή σου;

 Νομίζω τίποτα από  όλα αυτά. Αυτό που  Ίσως με δυσκολεύει περισσότερο είναι να βλέπω παιδιά-δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρωτίστως οι μαθητές μας είναι παιδιά-  να με προσεγγίζουν με υπερβολική- μη αναμενόμενα φυσιολογική- ανάγκη για προσοχής και αποδοχή. Παιδιά που κουβαλούν μέσα τους την στέρηση αυτών των πρωταρχικών αναγκών  που ένας λειτουργικός γονιός θα έπρεπε να του καλύψει. Δυστυχώς, ότι και να κάνουμε ως δάσκαλοι, το πρωταρχικό κενό δεν καλύπτεται.

Το ίδιο δύσκολο είναι να είσαι απέναντι σε ένα παιδί απροσπέλαστο στην οικειότητα, κλεισμένο σε ένα «αντικοινωνικό» καβούκι, που αρνείται να βγει από την απομόνωσή του, που δεν είναι δεκτικό στις εκδηλώσεις αγάπης και αποδοχής τόσο τις δικές μου, όσο και των συμμαθητών του. Ένα τέτοιο παιδί είναι ένα παιδί που έχει γνωρίσει την απόρριψη κάποιου σημαντικού άλλου και έκτοτε η φόβος της απόρριψης είναι πανοραμικός σε όλες τις σχέσεις του.

Το ίδιο ανήσυχες σκέψεις μου δημιουργούν τα παιδιά που είτε είναι εντελώς απείθαρχα είτε απολύτως πειθαρχημένα. Από την μια παιδιά που δεν μπορούν ποτέ να περιμένουν την σειρά τους, που τα θέλουν όλα τώρα, που πάντα πιστεύουν ότι η δική τους άποψη είναι η ορθότερη και ότι είναι αυτή που θα πρέπει να ακούγεται στο τέλος κάθε συζήτησης. Και από την άλλη παιδιά χωρίς φωνή που αγόγγυστα υπομένουν τις υποχρεώσεις, καταπνίγουν μόνιμα τις  επιθυμίες τους, το καλό παιδί που θέλει να ικανοποιεί τους άλλους, πάντα μέσα στην ντροπή και τις ενοχές. Αναρωτιέμαι, γιατί τα παιδιά αυτά έχουν εκπαιδευτεί σε τέτοιου είδους λαθεμένη  οριοθέτηση ;   

 Το ίδιο ανήσυχες  σκέψεις μου δημιουργούν και παιδιά δύσπιστα, ή παιδιά εντελώς μοναχικά,  ή παιδιά που μονίμως βαριούνται, ή παιδιά που βιώνουν μια συστηματική συναισθηματική κενότητα. Πάντα οι σκέψεις αυτές με παραπέμπουν στον τίτλο του βιβλίου της Alice Miller: οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας. Και πάντα με κάνουν να επαναλαμβάνω στους γονείς των μαθητών μου ότι «εμείς είμαστε μόνο οι δάσκαλοι των παιδιών τους».